زریوار

( زریوار)

چنین است درمریوان بگفتارها

به اقوال مستان یا که هشیارها

زریوار ما  با   آب  زلالش

سراسرپند است فارغ زپندارها

که اینجا ستمگرپادشه درقدیم

صاحب تاج وتخت و هم دربارها

حکمران به زورشمشیرونیزه

بسته یکا یک هم دست جبارها

نگاه چپ  در حریم عارفی

و آنهم درحریم قطب دلدارها

عارف بیرون شد ازبیم آبرو

باعیالش زشهر روبه کهسارها

نالان کشید سوزنده آه ازنهاد

آه سوزان ازکاربد کردارها

بنازم  دست تقدیر، پروردگار

به آنی فروکشت تخت ودربارها

چشمه هاجوشید وصدهاچشمه شد

 آبش روان زهرسو به جویبارها

پدید  آمد دریاچه ای  دلربا 

 وآن شمشیرونیزه شد سبزنیزارها

بستر آرامش صاحبدلان  را

گوید فرو ریزد کاخ جبارها

کنون زیبا ساحلش خواند  ز دور

پیر و برنا عاشق یا که دلدارها

صفایی دارد غروبش بی مثال

تا  بلم  لغزد از لای نیزارها

ولی مرقد آن وارسته عارف

زیارتگه  و درمان بیمارها

حبیب ا ر بگفتا ر کوتاه  آمده

این شنیدست واند ک ازبسیا رها

زریوارا  زرنگارستی  بمان 

چون درگران نگین سبزکهسا رها

زریوار

چنین است درمریوان بگفتارها                         به اقوال مستان یا که هشیارها

زریوار ما با آب  زلالش                               سراسرپند است فارغ زپندارها

که اینجا ستمگرپادشه درقدیم                          صاحب تاج وتخت وهم دربارها

حکمران به زورشمشیرونیزه                            بسته یکا یک هم دست جبارها

نگاه چپ  در حریم عارفی                               و آنهم درحریم قطب دلدارها

عارف بیرون شد ازبیم آبرو                            باعیالش زشهر روبه کهسا رها

نالان کشید سوزنده آه ازنهاد                                آه سوزان ازکاربد کردا رها

بنازم  دست تقدیر، پروردگا ر                          به آنی فروکشت تخت ودربا رها

چشمه هاجوشید وصدهاچشمه شد                       آبش روان زهرسو به جویبا رها

پدید  آمد دریاچه ای  دلربا                             وآن شمشیرونیزه شد سبزنیزا رها

بستر آرامش صاحبد لان  را                                 گوید فرو ریزد کاخ جبا رها

کنون زیبا ساحلش خواند ز دور                             پیروبرنا عاشق یا که دلدارها

صفایی دارد غروبش بی مثال                               تا  بلم  لغزد از لای نیزا رها

ولی مرقد آن وارسته عارف                                  زیارتگه  و درمان بیما رها

(حبیب) ار بگفتارکوتاه آمده                               این شنیدست واند ک ازبسیا رها

زریوارا  زرنگارستی  بمان                             چون در گران نگین سبزکهسا رها

در طلب یار

( در طلب یار)

مست ازباده دوشم میخواره خاموشم                   پندی نرود در گوشم غم شده تن پوشم

این غم ازوصل دگربه مرا خون جگربه              تا خون جگرنوشم و در وصل توکوشم

گله هرگزنکنم که بری دل و هوشم

^{بهرکوی،بهرسال وبهر روز زاده شدم              ای  آرامی  دلها  به  تو دلداده  شدم}

^{دل به کناری خاک ره چون تو نگاری             گشتم وبرخاستم چوغباری افتاده شدم}

^{مشتی ازین خاک برتخت مطللا نفروشم}

^{بردی دل وهوشم همه دروصل توکوشم              ای  در طلبت تلخی هجران شده  نوشم}

^{وعده  دیدار ترسم به  قیامت  ببرم                   زین سبب به خموشی هم درجوش وخروشم}

^{غیر از آن باده عشقت هرگز نه نیوشم}

^{یار اگردرپس پرده اسرارنهانست                       هاله  پرتو ذاتش  پیوسته  عیانست}

^{حمدوثنابرلطف خدا زین بخت نکو                     در سایه او هستم و از دیده نهانست}

^{به ارادت چو مریدان حلقه به گوشم}

^{به هردل از آن ماه منیرآمده نوری                 روشن ازشعشعه عشق است و صبوری}

^{حرف دل به که گویم نشانت زکه جویم               زانکه نایی به نظرچون ازهاله نوری}

^{درطلب وصل توهی در جوش وخروشم}

^{من به اسیری در حلقه عشق آزاده شدم                  در طلبت بر دادن جان آماده شدم}

^{فاش گویم که من دردادن جان وسروتن                  مشتاق تر و آماده تر از آماده شدم}

^{فخرجان باختن برهمه عالم بفروشم}

^{عشق حبیب نه فقط با آه و فغانست                     گره بند عهد ش چو خیل  منتظرانست}

^{درکوچه وبازارسخن ازوصف توگوید           عمری دلخوش ازآنست که بی نام ونشانست}

^{درخلوت دل گفت این راز آهسته بگوشم}