چنین است درمریوان بگفتارها به اقوال مستان یا که هشیارها
زریوار ما با آب زلالش سراسرپند است فارغ زپندارها
که اینجا ستمگرپادشه درقدیم صاحب تاج وتخت وهم دربارها
حکمران به زورشمشیرونیزه بسته یکا یک هم دست جبارها
نگاه چپ در حریم عارفی و آنهم درحریم قطب دلدارها
عارف بیرون شد ازبیم آبرو باعیالش زشهر روبه کهسا رها
نالان کشید سوزنده آه ازنهاد آه سوزان ازکاربد کردا رها
بنازم دست تقدیر، پروردگا ر به آنی فروکشت تخت ودربا رها
چشمه هاجوشید وصدهاچشمه شد آبش روان زهرسو به جویبا رها
پدید آمد دریاچه ای دلربا وآن شمشیرونیزه شد سبزنیزا رها
بستر آرامش صاحبد لان را گوید فرو ریزد کاخ جبا رها
کنون زیبا ساحلش خواند ز دور پیروبرنا عاشق یا که دلدارها
صفایی دارد غروبش بی مثال تا بلم لغزد از لای نیزا رها
ولی مرقد آن وارسته عارف زیارتگه و درمان بیما رها
(حبیب) ار بگفتارکوتاه آمده این شنیدست واند ک ازبسیا رها
زریوارا زرنگارستی بمان چون در گران نگین سبزکهسا رها