در بزرگداشت شیخ عطار نیشابوری بسال 1395
منطق الطیری که آن عارف سرود
عارفان را بر حقیقت ره نمود
جمله مرغان بودند و رنج سفر
بین شان رد وبدل گفت وشنود
بی آب و دانه و سختی سفر
اختیارشان عنان ازکف ربود
این یکی برگشت وآن دیگرفتاد
مرغی دیگر اندر بیابان غنود
مصمم بود و هد هد بیقرار
به منزل رسد با هر بود ونبود
ثابت قدم در ارادت تا به قاف
همره مرغان دیگر پر گشود
شدندمرغان وهدهد سی درشمار
همت سی مرغان را باید ستود
شرح سفر از آن عطار ماست
زما به عطار وعطاران درود
فراوان مریدان گویند و حبیب
نتوان
یاد آن عارف از دل زدو
به مناسبت جشن نامزدی جناب آقای دکتر بابک پاک نیا
این قول مکررازهرصاحب با ور بود
که عروست هدیه قا در داور بود
کمالش به کمال است وجمالش به یقین
رشگ خورشید درخشنده خاور بود
پاکی به نهادت بوده وصافی به صداقت
توخوبی خدا تو را یاربوده و یاوربود
حدیث عشق آید آری به حکایت دلا با ناله نی ، نی به شکایت
ثمن
مهرووفاجوروجفایست درین کوی وانهم بصدطعن وملامت
پاکبازیم
وعقل ودل ودین باخته ایم درمکتب عشقیم
و کسب ریاضت
ای داد وبی داد
دیگررفتم من ازیاد ای داد وبیداد
کی شود ویرانه آباد ای داد وبیداد
مرغان قفس را جز رویا نباشد
پرواز بامرغان آزاد ای داد وبیداد
مدام ازکودکی غم بامن عجین بود
نبودم لحظه ای شاد ای داد وبیداد
داغ ها دارم به دل سوزها داردجگر
اینم عهداست ومیعاد ای داد وبیداد
درداحرفم همه ناحق بودبه هرگوش
به نرمی یا به فریاد ای داد وبیداد
یاد گذشته ها
روزگاری من وتوبااین وآن ما شدیم
چوسیلی خروشان درجویباری جاشدیم
نشستیم دورهم بیش وکم شادی بودوغم
پرده هابرغم کشیدیم موج دریاشدیم
مازلال بودیم وآوخ ازنامردمی ها
با چنین زلالی ها همراه گلها شدیم
هم صاف بودیم وبیرنگ دورازهرکیدونیرنگ
صد
دریغا آواره کوه وصحراشدیم
راه صحراهایل وما تابه زانوبه گل
ازپا نیفتادیم تاعاقبت برپا شدیم
رجزخوان میدان بودیم ونبودازباطلان
هراسی به دل گاه اگرتک وتنهاشدیم
هزیمت
شدحلال بدسگال وکج خیال
به لطف حق من وتوباردیگرماشدیم
سرافرازوسربلندیم به هرکوی وگذر
ازفشارسخت آن دوران می باشدآری
بانازکدلی سخت
ترازسنگ خاراشدیم
تاکه
شدحاکم وداورطرفداررقیب
چه آید زدست من وهمراهان حبیب
وحدت
بنام جان آفرین جها ندار دا ور
فروزنده ماه وانجم خورشیدخاور
بنام قادربه خلقت درکن فیکون
بی مثل ومانند از ازل تا روزآخر
نظام عالم به تدبیرش درشب و روز
به سنگین کوه ساکت دردل داده آذر
به دنیا دارظالم ، جها نخوار غافل
یقین وعده برچاه ویلش داده با سر
قدرت همی زورگویان یامستکبران را
بدست اندر زهرآلوده جام است وساغر
چشم دل بازکنیم نه گاهست فرصت دهیم
به دین با زان معاند یا قوم کافر
صدای
شیون همسایگان را شنو
زداغ فرزند و برادر یا که خواهر بیچاره
طفلان گریان درآغوش مادر چه بیرحمانه در دریای خون شناور زمین
هرباغی به سستی گرنهد روی نهال زیا نبار آید جای تناور همدلی
باغ حکومت و ملت بود به ذهن هرخردمندی نشسته باور باغی
بکاریم وپیران را باغبانش نگهبان شب و روز جوانان دلاور اختلاف
ملت بلای خانمانسوز
به گاه آتش بسی خشکها سوخته با تر
خیانتکارانی
به ظاهر بوده دلسوز بر کنیم ریشه خیانت را سراسر همدل
وهمزبان حبیب ملت شویم به طرد مفسد و خائن گامی فرا تر ز وحدت
ملت و لطف پروردگار به خشکد ریشه معاند یا که کافر
به وحدت گراییم
گر بر آنیم که نام ایران نام برترکنیم
نشان پرچم فخرهردیهیم وافسرکنیم
باصداقت دست ازآستین وحدت بالابریم
تا اقتدای بی رنگ و ریا به رهبرکنیم
به افکار بلند مان پی اهداف عالی
اختلاف اندرسلایق را کم وکمترکنیم
میدان ندادن برمفسدان یاغارتگران را
لوح آغازین و هم زرین این دفترکنیم
به بنیان اقتصادی مقاوم بس مصمم
که کشوربی نیازازهرکشوردیگرکنیم
به کشف اسرارعلم وفن هم درعصرحاضر
ما دانش دانشمندان ایران باورکنیم
سلاح جنگمان همچون سلاح ایمان قوی
مهاجم را پشیمان از تهاجم یکسرکنیم
هرآن چشم نادانی برایران دوزد نگاهی
به چشمش فرو نیش زهرآلود خنجرکنیم
ز وحدت برآید اینهمه به وحدت گراییم
هم نفاق ومنافق دور از این بوم و برکنیم
خوش گوید وصلاح جمله درشعرحبیب است
چو مشق دبستانی آن را باید از بر کنیم
چه بیرحمانه می زد با چوب وتبر
بر جان سگ از پا تا به سر
سگ خیره برسیمای آن صاحب جفا
ساکت و درنگاهش موج می زد وفا
بی جهت بود رفتار آن صیاد مخوف
با سگی با وفا و همراهی رئوف
تلخ بود تلخ تراز تلخ شد ماجرا
در بیابان رها شد سگ بینوا
به سرعت برق وباد رسید این خبر
به هرگوشی زعامی وصاحب نظر
وجدان هر آدمی آمد به درد
ز رفتاری که باسگ آن صیاد کرد
زخم سگ را محیط بانی نیکونهاد
شستشوداد به دستان و مرهم نهاد
مهربانی ها با سگ بیمارکرد
نوازش فراوان و هم تیمارکرد
خوشا دستی زآستین آید به یاری
سگ و جانداردیگرباشد به زاری
سگان را جای آزارکمی نان دهیم
در راه خدا نانی به حیوان دهیم