حریم کوی تو
حریم کوی تو و سلسله موی تو
محبس این دل شده می کشدم سوی تو
موج غم وخنده ات می کشداین بنده ات
سرمه چشمم بود ازخاک سرکوی تو
یا شه شهردلم باش و تاج سرم
یا چو گدایان بنشینم سرکوی تو
دیوانه صفت هوهوکنم وناله شبگیر
از گل و سنبل ستانم خبربوی تو
همه چیزم:هیچم مکن ای ماه دل افروز
ای بفدای موی تو و روی تو و خوی تو
عشق و آرزو
دوست ندارم بی سروسامان بمیرم
دوراز یار و دیار جانان بمیرم
ندیده بهاری در بادیه حسرت
چوتکدرختی زجورباران بمیرم
حاجتی خواهم ز درگاهت الهی
گربرآری مرادم آسان بمیرم
قطره اشگی کن مرا برپلک یارم
افتم از دیده و بر دامان بمیرم
جان کی دهم حبیب مگرچوپروانه
درطواف رخش جان افشان بمیرم
ماه من
ماه آسمان واله از ماه منزل است
روشن ازفروغ مهریاراین محفل است
همنشین است و دلنشین چو درثمین
حلقه شب را نگین دلبرصاحبدل است
درد بیدوا
مپندارجداییم وزتوجدا مانده دلم
تومثل خدایی نزد خدا مانده دلم
باهمه دلربائی و سست عهدیت شادم
که اندر شکن آن زلف دوتا مانده دلم
درحریم زلف سیه چوشام تنهائیم
جزمن وتوکه داندکه کجامانده دلم
عهدشکستی رو روکه خدا یارتوباشد
شوربختی بین که سرعهد و وفامانده دلم
خاک راهت میبویم و میبوسم نگارا
محض درمان دردم بی دوا مانده دلم
نقش خیال
غزال رعنا رمید و دلم در قفایش
دیده خون گرید زجورگردون وجفایش
دریک طرفه العین خیا لش خزید به چشمم چون خواب شیرین دلم شد صحن وسرایش فرهاد ازبهرشیرین گو، کی دادجان شیرین سر دادم به پایش هم جان شیرین برایش تا به باغ بهاران غنچه ای دامن درید دل درنبندید هوشیاری درصفا یا بقایش نقش قلم آرامش خاطر دهد آری دل رنجیده ما را جانم بفدایش
( زریوار)
چنین است درمریوان بگفتارها
به اقوال مستان یا که هشیارها
زریوار ما با آب زلالش
سراسرپند است فارغ زپندارها
که اینجا ستمگرپادشه درقدیم
صاحب تاج وتخت و هم دربارها
حکمران به زورشمشیرونیزه بسته یکا یک هم دست جبارها نگاه چپ در حریم عارفی و آنهم درحریم قطب دلدارها عارف بیرون شد ازبیم آبرو باعیالش زشهر روبه کهسارها نالان کشید سوزنده آه ازنهاد آه سوزان ازکاربد کردارها بنازم دست تقدیر، پروردگار به آنی فروکشت تخت ودربارها چشمه هاجوشید وصدهاچشمه شد آبش روان زهرسو به جویبارها پدید آمد دریاچه ای دلربا وآن شمشیرونیزه شد سبزنیزارها بستر آرامش صاحبدلان را گوید فرو ریزد کاخ جبارها کنون زیبا ساحلش خواند ز دور پیر و برنا عاشق یا که دلدارها
صفایی دارد غروبش بی مثال تا بلم لغزد از لای نیزارها ولی مرقد آن وارسته عارف زیارتگه و درمان بیمارها حبیب ا ر بگفتا ر کوتاه آمده این شنیدست واند ک ازبسیا رها زریوارا زرنگارستی بمان چون درگران نگین سبزکهسا رها
معلمی درمریوان (آقای محمدیان) درابرازهمدردی با دانش آموزی (ماهان) که موی سرش بعلت بیماری ریخته بود موی سرش را ازته تراشید واین خبرکه درواقع درس ناگفته وناخوانده ای ازاخلاق بود به سرعت برق دراقطاب واکناف عالم پیچید.
نونهالی در مریوان مویش ازسر رمید
حیران شد آن طفل وآهسته برکنجی خزید
غم عالمی بردل نشست آن نازپرورده را
قطره های اشگ وی ازدیده بردامان چکید
زین سبب غمی سنگین بردل مادرنشست
پدرملول و آه سوزان ا ز دل کشید
آموزگارخردمند(محمدیان)ماهان را نگر
موی سرازته تراشید ماهان را چو دید
ایکه خوابی وغافل ،ازخواب گران خیز
که خورشید اخلاق ازمریوان آمد پدید
بلی مریوان است و خاک ایران ما
که نام نیک اش به اقطاب عالم رسید
بگفتا ( حبیب ) پیامی به عالم دهید
این درسی ازاسلام است وقرآن مجید
(یاد و رثای پدر)
سالها محزون و ملول ازمرگ پدرم
خون دل می خورم ومی سوزد جگرم
رتبتی داشتم فزون ازشوکت شاهان
نور چشم او بودم و او تاج سرم
حلقه وصل من بود با خویش و کسانم
همه رفتند خویش و کسان از دور و برم
بجز دستان پرمهرش نیافتم دستی
به نوازش به کشد به طفلانه سرم
آندم که درخاک آرمید آن در گران
گوئیا همه خاک عالم شد به سرم
عجبا طبیعت با آن نقش و نگارش
پژمرده و بیرنگ نماید در نظرم
چوشمع
سوزانی روبه زوال است پدر شرمنده مدام ازاهل وعیال است پدر