چه بیرحمانه می زد با چوب وتبر

  بر جان سگ  از پا تا به  سر

سگ خیره برسیمای آن صاحب جفا

 ساکت و درنگاهش موج می زد وفا

بی جهت بود رفتار آن صیاد مخوف

 با سگی با وفا  و همراهی  رئوف

تلخ  بود تلخ تراز تلخ  شد ماجرا 

 در بیابان رها  شد سگ  بینوا

به سرعت برق وباد رسید این خبر

به هرگوشی زعامی وصاحب نظر

وجدان هر آدمی  آمد  به  درد

 ز رفتاری که باسگ آن صیاد کرد

زخم سگ را محیط بانی نیکونهاد

 شستشوداد به دستان و مرهم نهاد

مهربانی ها با سگ  بیمارکرد  

 نوازش فراوان و هم تیمارکرد

خوشا دستی زآستین آید به یاری  

سگ و جانداردیگرباشد به زاری

سگان را جای آزارکمی نان دهیم  

  در راه خدا نانی به حیوان دهیم

سگان راجای آزارکمی نان دهیم

گرغریب افتد با کسی شرم وحیا

 لاجرم پیشه سازد جور و جفا

این سخن بحا مانده ازعهد کهن

 نقل قولی ازسعدی شیرین سخن

((چه خوش گفت فردوسی پاکزاد

  که رحمت برآن تربت پاک باد

میازارموری که دانه کش است

که جان دارد وجان شیرین خوش است))

ترحم یامحبت نهان گنج ماست

 محنت جانداردیگررنج ماست

آدمی  از آدمیت  یابد بها

 ز ارکان آدمیت شرم وحیا

گرکسی براین خصائل پا نهاد

 اسباب  آدمیت  را جا نهاد

آشنا بوده هرگوشی با این خبر

که اشرف مخلوقات است نوع بشر

اشرفیت بر عقل  و پندار آمده 

 به خلق نیکو هم به کردارآمده

چه گویم  ز رفتار آن مرد صیاد

با سگش، دیگرسگی همراهش مباد

در رثای پدر

سالها محزون وملول ازمرگ پدرم        خون دل می خورم ومی سوزدجگرم

رتبتی داشتم فزون ازشوکت شاهان      نورچشم اوبودم اوتاج سرم

حلقه وصل من بودباخویش وکسانم      همه رفتندخویش وکسان ازدوروبرم

بجزدستان پرمهرش نیافتم دستی        به نوازش بکشدبه طفلانه سرم

آندم که درخاک آرمیدآن درگران         گوئیا همه خاک عالم شدبه سرم

عجباطبیعت باآن نقش ونگارش        پژمرده وبیرنگ نمایددرنظرم

حرمت پیران را پاس داریم

گفت جوانی به شوخی باپیرنحیفی        که عصای دستت نیزچون تونحیف است

بهارعمراست ومن چون سرو وصنوبر   تکیه برعصایت گویدکه خریف است

گفتابازوی یلان یادیوارکسان                      تکیه گه اشخاص دون وضعیف است

چه گوئی ای خیره سربااینپیرنحیف         که اندرمناعت طبع برتوحریف است

تکیه بربنیادقوی ازعاجزیست                   عصای نحیف مونس پیرنحیف است

خفته ای درخواب جهالت بیخبری              دل پیروعلیل چون جام ظریف است

طعنه زدن باب نصیحت به توگویم         برپیروعلیل کاری زشت وکثیف است

حفظ حرمت پیران یا شان علیلان                کارکریمان و اشخاص شریف است

   اول بهمن هشتادونه شصت سالم شده

هریک ازچارفرزند نکوکمک حالم شده

فرزند اول نازی بود یا آرزو

دختری دانا وعاقل هم با آبرو

چه گویم زنورالعین وآن اشکان من

ز دریای محبت عزیزجان من

همسرش بهناز است وپاره تن بود

درمقام عروس چواولاد من بود

فرزند دوم اشکان وبهنازوآرسام وآراد

ازوجودشان باغ عمرخرم است وآباد

نازنینم زندگی ما را نعمت بود

بودن درکنارش برترین نعمت بود

نگر اردوان  و قد  و با لای  او

آفرین صدآفرین برشخصیت والای او

همسرم فاطمه نشانی ازلطف خداست

خدایا بی وجودش مراجان ازتن جداست

آرزویم ای ستاره سحری

دخترنازمنی شیرین شکری

افسون وافسانه دانی وهرروز

حیله ها نوکنی و رنگ دگری

یارب این دل نازک هرگزمپسند

غبارغم گیرد و زنگ وکدری

بعد ازین دخترآشوبگروفتان

اشکانم آمد و رعنا  پسری

نونهالی در مریوان مویش ازسر رمید      

  حیران شدآن طفل وآهسته برکنجی خزید

غم عالمی بردل نشست آن نازپرورده را  

    قطره های اشگ وی ازدیده بردامان چکید

زین سبب غمی سنگین بردل مادرنشست 

     پدرملول و آه سوزان ا ز دل  کشید

آموزگارخردمند(محمدیان)ماهان را نگر   

   موی سرازته تراشید ماهان را چو دید

ایکه خوابی وغافل ،ازخواب گران خیز    

  که خورشید اخلاق ازمریوان آمد پدید

بلی مریوان است و خاک ایران  ما      

    که نام نیک اش به اقطاب عالم رسید

بگفتا ( حبیب ) پیامی به عالم دهید       

    این درسی ازاسلام است وقرآن مجید

دیشب درمیان موج غم ها تا سحر

دست و پا می زدم تک وتنها تا سحر

یقین با این توفنده طوفان سهمگین

ویران نمایدعالمی دریا تا سحر

هردم ازساحل دورودرکامش می برد

تا ستاند این نیمه جان ازما تا سحر

مجالی ده ای طوفان دستم به دامانت

دریغ ازمن مداری مدارا تا سحر

زخم جان شکاری ازدوران دارم به دل

هستم پی درمان یا مداوا تا سحر

گر چه نوری در افق نمی بینم ولی

نمیدانم تا چه خواهد خدا تا سحر