چهارفصل

تا ترک محفل گوید نگار سیمین عذا ر   

        سبزه پوش وگل به دوش آیدبجایش بها ر

مفرشی برکوه و صحرا گسترد بی بدیل     

  نقوشش رنگ رنگ باشد بی مثال وشاهکا ر

هم از کلبه برون آید  دهقان  به  تمنا       

     که ای ابراشگ شوقی بردشت ودامان ببا ر

بارور ابر ها  در آسمان گردد پدیدار       

            فرو ریزد نشان  رحمت  پروردگا ر

طبیعت چه زیبا منظروخرم دل شود        

         غنچه خندان بینی وشکوفه برشاخسا ر

ترک بستر گوید قطره ها ازکوهسا ر     

         گردد روان در رود و جاری درجویبا ر

گیسوی سوسن برچهرهامون چون زلف یا ر   

      خیمه بر صحرا زند لاله خونین تبا ر

 با دل پرخون نشیند به صحرا لاله ها     

               بنفشه زیبا  نشیند بر لب  جویبا ر

می خروشد می خراشد سینه کوهسا ر       

           شتابان  و غران چو پیل دمان آبشا ر

درتلاش ودرتلاطم جمله اهل روستا            

         باغبان درباغ وکشتکاران درکشتزا ر

به آهنگ موزون زیبا می خرامد غزال            

  نغمه خوان درباغ وبستان هزاران هزار

پیروبرنا ،هم روز و شبها کوشد بی اما ن       

     گاو و گوسفندان به صحرا برد  دامدا ر

تابستان و گرمایش بی گمان همچون بها ر     

   زراعت پیشگان را فصل کاراست فصل کا ر

دهقان به سخت کوشی درکند وکاو وکشت وکا ر   

   می دهد سیب رنگین دست ما ، به  یا انا ر

نی همین تعریف باغ وبستان، غفلت خطاست 

         از سایه  سرو و صنوبر یا  بید  و چنا ر

ازسخت کوشی دهقان ولطف پروردگا ر        

        روزی فراوان می گردد ونعمت بیشما ر

حال بنشن به انبانه آید گندم به انبا ر       

                گوئیا از ره می رسد خزان  زرنگا ر

زبیداد خزان زرد و زرین گردد برگها          

         یامگربرگی بر شاخه آویزدچون گوشوار

بار دیگر زمستان سرد از ره می رسد            

          خوشیها کی بوده یا مال ومکنت پایدا ر